Het drietal bracht veelal liedjes uit het repertoire van bekende Franse en Nederlandse chansonniers en chansonnières uit de vorige eeuw zoals Edith Piaf, Jacques Brel, Toon Hermans en Jenny Arean. Maar men deinst er ook niet voor terug om een stukje Portugese fado van Amalia Rodrigues, een Russisch volksliedje of een zigeunerliedje in de oude Roma-traditie ten gehore te brengen.
Met een mooie akoestiek in het kerkje van Valkkoog mochten een kleine 50 toeschouwers in ieder geval met volle teugen genieten van het gelegenheidstrio dat eerder in december met elkaar had samengewerkt tijdens een kerstshow. 'Tijdens deze voorstelling brengen wij liedjes die eenvoudigweg vertellen van de verhalen van het leven. De heel gewone én de bijzondere. Verhalen waarin je de lente en de liefde proeven kunt. Mooie muziek, zonder pretenties, met een vleugje theater en een vleugje nostalgie', aldus Marit Verwer.
En daar slaagt men ruimschoots in. Verwer blijkt zich heel goed bewust van wat zij met haar warme stem wel en niet kan, en blinkt uit in een uitstekende timing, vooral bij het prachtige 'La Bohème' van Charles Aznavour. Voor het veelal wat oudere publiek blijken de liedjes vooral een feest der herkenning en menige melodie, of dit nu in het Frans, Nederlands of Portugees is, wordt er naar hartelust meegeneuried.
Net voor de pauze sluit men af met de klassieker 'Ne Me Quitte Pas' van Jacques Brel en hierin laat Verwer horen zowel in het hoog als het laag vocaal bijzonder sterk te zijn, ondersteund door de perfecte timing van de ervaren Cees Oud en Martine Nijenhuis. Ook in het tweede bedrijf blijft het publiek geboeid door het drietal en wordt er bijkans voor kippenvel gezorgd bij de afsluiter "Liefde van Later", de Nederlandstalige versie van de Brel-klassieker "Les Vieux Amants". Na een welverdiend applaus volgt er nog een toegift met het aanstekelijke "Padam Padam" waarna het publiek tevreden huiswaarts keert.
Die tevredenheid is er ook bij de muzikanten zelf. 'Dit was de derde voorstelling in een week, en je merkt dat we meer op elkaar raken ingespeeld', aldus violiste Martine Nijenhuis. 'Dat heeft natuurlijk met ervaring te maken, maar vooral ook met een klik die je met elkaar moet hebben en dat gevoel was er duidelijk.'