De oudste en dus ook de eenvoudigste en meest natuurlijke manier van heling is aanraking.


Op zich is dat bekend, alleen zie ik het net even anders:

'Aanraking is de oudste manier van heling en hoe minder je daar tussen staat, hoe dieper de ander zichzelf kan helen.'

De diepere genezing vindt inderdaad plaats door aanraking, mits degene die jou aanraakt zich er niet mee bemoeit.

Dat klinkt misschien een beetje onvriendelijk, maar toch is het ‘ertussen gaan staan’ de meest gemaakte en onbewuste fout die mensen (en dus ook coaches) maken.

Veel mensen die anderen mensen graag helpen, hebben namelijk last van het helpers-syndroom.

Je zou het ook het ‘helden-syndroom’ kunnen noemen

Je denkt dan bijvoorbeeld dat je verantwoordelijk bent voor de heling van de ander.

Best een logische gedachte, want die ander vraag jou om hulp (en betaalt daar mogelijk voor).

Maar zolang je denkt dat de verantwoordelijkheid bij jou ligt, kan de ander nooit helemaal tot de kern komen.

Want onbewust houd je de ander kleiner dan wie die is ~ je gaat er namelijk van uit dat de ander het zelf niet kan.

Maar precies het omgekeerde is waar: het is onmogelijk om een ander te helen, dat kan de persoon ik kwestie immers alleen zelf.

Zelf, maar uiteraard hij of zij kan dat niet alleen, want dan was het probleem al lang opgelost.

Hij of zij mist nog de draagkracht en het bewustzijn om het zelf te doen.

Dat is niet erg of raar, daar hebben we allemaal last van. Ik ook.

Ook bij mij wordt er bijvoorbeeld verdriet geheeld als ik aangeraakt wordt door iemand die niets van me wil.

Die zelfs niet wil dat ik mezelf fix

Maar die met mijn verdriet kan zijn.

Hoe weet je nu of je toch onbewust lijdt aan het helpers-syndroom (waardoor je coachee net niet tot de kern komt en dus met (rest)klachten blijft rondlopen)?

Of je trekt steeds een partner aan die je graag gered wilt worden (zo werkt dat nu eenmaal), waardoor je (seksuele) relatie ongelijkwaardig en dus onbevredigend wordt.

Nou, herken je jezelf hierin? :

~ Je voelt je moe na het geven van een sessie of gesprek met je partner
~ Helpen is een automatische respons, je kunt eigenlijk niet anders
~ Je neemt verantwoordelijkheden van de ander over
~ Je eigenwaarde stijgt als je iemand geholpen hebt
~ Je hebt (onbewust) meer oog voor het probleem, dan voor de persoon zelf
~ Je kunt goed de behoeften van de ander aanvoelen
~ Je overschrijdt onbewust je eigen grenzen
~ Je gaat toch door, ook als je niet meer kunt of wilt
~ Je weet niet goed waar je zelf behoefte aan hebt of waar je naar verlangt
~ Je hoopt door te helpen (eindelijk) gezien en gewaardeerd te worden
~ Je voelt je schuldig als je niet kunt helpen
~ Je gaat er vanuit dat je vanzelf iets terugkrijgt als je helpt: wie goed doet, woe goed ontmoet.

Ben je nu een slecht mens als je behept bent met het helpers-syndroom?

Nee, natuurlijk niet. Vaak ontstaat het omdat je opgroeit in een gezin waarbij een van de ouders lijdt (of allebei).

Als kind doe je er vervolgens ~ vanuit een geheel geautomatiseerd overlevingsmechanisme ~ alles aan om hun leed te verzachten.

Je voelt namelijk dat je door het actief bijdragen aan de oplossing, je nog enigszins controle over de situatie hebt.

En omdat je merkt dat je hulp bijdraagt aan je eigen veiligheid, ga je als volwassenen (en coach) gewoon door met je inmiddels geïnternaliseerde manier van leven en werken.

Onbewust trek je dan mensen aan die gered willen worden

In je (liefdes)leven, alsook in je praktijk of op de werkvloer.

En die mensen blijven je uitputten, zolang je je eigen patronen niet doorbreekt

Dus, wil je de patronen die jou privé of in je werk leegtrekken doorbreken? Dan kan dat!

Ook jij kunt uit de rol van helper of held stappen, net zoals je ook uit de rol van slachtoffer kunt stappen.

Maar ja, welke rol neem je dan aan als coach?

Mijns inziens is dat de rol van de waarnemer*.

De waarnemer blijft bewust aanwezig tijdens het proces, door in zijn of haar Midden te blijven.

Het Midden is vergelijkbaar met het oog van de storm:

Je laat je niet meesleuren door emoties én je laat alle verantwoordelijkheid bij de ander

Aanwezigheid vanuit het Midden zorgt namelijk voor de veilige bedding, die nodig is om naar binnen te kunnen keren, om te helen.

En ja, daarbij speelt aanraking een belangrijke rol

Ik noem dat betamelijke aanraking:

Je reikt daarbij niet uit om de ander te redden (vaak duikt een helper energetisch in de ander, maar daarmee zeg je eigenlijk: ‘Ga jij maar even aan de kant, laat mij het maar fixen want jij kunt het niet’)

Én je deinst niet terug bij heftige emoties.

Je blijft ‘gewoon’ bij jezelf

Wil je ook leren hoe je gewoon jezelf blijft?

Zodat je vanuit je Midden leert leven, ook als je een ander aanraakt en hem of haar helpt bij diens helingsproces?


Leer gewoon de Inner Healing Touch methodiek

En leer hoe je ten alle tijden jezelf blijft

Meld je vandaag nog aan: https://sexualhealing.nl/inner-healing-touch-methodiek/

Als je wilt leren hoe je in je Midden blijft.


Loet is super blij met wat ze geleerd heeft:

"De Inner Healing Touch methodiek is effectief, diepgaand en levert mooie resultaten op bij mijn cliënten. Het volgen van de Inner Healing Touch is voor mij levens veranderend. Ik begon met de intentie om het voor mijn persoonlijke ontwikkeling te doen. Inmiddels heb ik een professionele praktijk en geniet ik van het werk dat ik doe."


Heb je een vraag? Mail me, ik beantwoord ze graag.

Bemin Jezelf,

Judith Bruin

*Tegelijkertijd blijf je uiteraard ook coach/partner én natuurlijk ook altijd leerling, omdat je van elke interactie iets kunt leren.